သနားခ်စ္ ( ၁ )
=====
ေအးခ်မ္း၍ဆီးႏွင္းေလးေတြက်ေနေသာ ေတာင္ေပၚရာသီဥတုက စိတ္ကုိလန္းဆန္းေစသည္ဟု သရဖီခံစားရသည္။ ဆြယ္တာေလးကုိဝတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာအရသာကုိ သရဖီ ႀကိဳက္သည္။ သရဖီႏွင့္အတူပါလာတာက သူမမိတ္ေဆြ ျဖဳိးသီတာျဖစ္သည္။ ဒီေနရာက ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ားက ျမဳိ႕ေလးတစ္ျမဳိ႕။ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သရဖီတုိ႔က မုိးကုတ္ဇာတိျဖစ္သျဖင့္ ဒီလုိေအးေသာ ရာသီဥတုကုိ သာသာယာယာပင္။ မႏၱေလးကအိမ္မွာေနလ်င္ ပူတာမခံႏုိင္လုိ႔ အဲကြန္းအျမဲဖြင့္ထားရသည္။
"မသရဖီတုိ႔ လမ္းေလ်ာက္ေနၾကတာလား။"
အသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမတုိ႔ တည္းေနေသာ ဟုိတယ္မွ မန္ေနဂ်ာ ကုိသီဟ။ ကုိသီဟလုိ႔သာ ေခၚရသည္ သူမတုိ႔ႏွင့္ အသက္ သိပ္ကြာဟန္မတူ။ အသက္ (၂၆/၂၇)ခန္႔သာ ရွိမည္။ သူမတုိ႔ထက္ႀကီးလွ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့။
"ဟုတ္တယ္ ကုိသီဟ။ ကုိသီဟေရာ လမ္းေလ်ာက္လာတာလား။"
"ဟုတ္တယ္ မသရဖီ။ ဒီလုိရာသီဥတုက ေနလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဟုိတယ္မွာ တည္းရတာ ျပည့္စုံရဲ႕လား စိတ္တုိင္းက်ရဲ႕လားဗ်။"
"ေကာင္းပါတယ္ ကုိသီဟ အားလုံးျပည့္စုံပါတယ္။"
"ဒါနဲ႔ကုိသီဟကေရာ ဒီျမဳိ႕ကဘဲလား။"
"မဟုတ္ဖူးခင္ဗ် ကၽြန္ေတာ္ကရန္ကုန္ကပါ။ ဒီဖက္မွာ ေနရတာ ေအးခ်မ္းလုိ႔ ေျပာင္းေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟုိဖက္ ဆက္ေလ်ာက္ လုိက္ဦးမယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ ကုိသီဟ။"
ဲျဖိဳးသီတာက ႏွင္းေတာထဲ လမ္းဆက္ေလ်ာက္သြားေသာ သီဟရဲ႕ေနာက္ေက်ာကုိၾကည့္ျပီး။
"လူကေတာ့ လူေခ်ာလူေျဖာင့္ဘဲေနာ္ သရဖီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ဳိးဘဲဟ။ မေျပာျပတတ္တဲ့ခံစားမႈတစ္မ်ဳိး တစ္ခုခုလုိေနသလုိဘဲ။"
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္ သရဖီလဲ အဲ့လုိခံစားရသည္။ ဘာကုိလဲေတာ့ သူမ မေျပာတတ္။ တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပင္။
ဟူး---။
အခန္းတံခါးကုိ ေသာ့တူျဖင့္ ဖြင့္ေနေသာ သူ႕ရဲ႕လက္မ်ားက တုန္ယင္ေနသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိယ္ သိသည္။ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ႔ရင္ခုန္ေနေသာ သူ႔နွလုံးခုန္သံကုိ ျပန္ၾကားေနရသည္။ ဒါေတြက သူလုပ္ေနက် အလုပ္ေတြဆုိေပမဲ့ လူသိမခံႏုိင္ေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္ရတာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အႏၱရာယ္မဟုတ္လား။ ဒီအခန္းမွာ တည္းေနေသာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္သြားတာကုိ သူသိသည္။ ျမဳိ႔ထဲ သြားၾကဟန္ တူသည္။ တံခါးပြင့္သြားေသာ အခန္းထဲမွာ သူရွာေဖြလုိက္သည္။ သရဖီဆုိေသာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ သူေတြ႔လုိက္သည္။ သူရွာေနေသာပစၥည္းက ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲကုိ လွန္ေလွာရွာေဖြရာမွာ ေတြ႕လုိက္သည္။ ထုိပစၥည္းေလးကုိ ယူလုိက္ျပီး အျမတ္တႏုိး နမ္းလုိက္သည္။ အေႏြးထည္ အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္လုိက္သည္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာ ေငြ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ေတြ႔သည္။ ဒါေပမဲ့ သူစိတ္မဝင္စားပါ။ သူလုိခ်င္ေသာပစၥည္းကုိ ရျပီမုိ႔လုိ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ျပန္ထားကာ အခန္းထဲမွ အျမန္ ထြက္ခဲ့သည္။ သူကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။ သူထြက္လာျပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ထုိေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ သူမတုိ႔တည္းရာအခန္းသုိ႔ျပန္လာတာ ေတြ႔ရသည္။ အခန္းထဲမွ သူ႔ရဲ႔မီးခံေသတၱာကုိ ဖြင့္လုိက္ျပီး သူခုိးယူလာေသာပစၥည္းကုိ ထည့္လုိက္သည္။ ဒီပစၥည္းေလးေတြေတြ႕လ်ွင္ မခုိးဘဲမေနႏုိင္တာ သူ႔အက်င့္။ ျမတ္လဲျမတ္ႏုိးသည္ဟု ေျပာရမည္။ ဒီလုိခုိးတတ္ေသာအက်င့္ရွိသည္ကုိ ဘယ္သူမွ မသိၾကတာ သူ႔အတြက္ကံေကာင္းသည္။ ဒါက ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔ရဲ႕ေမြးရာပါဗီဇလုိ ျဖစ္ေနတာ။ သူ ခုိးယူ စုေဆာင္းထားေသာ ပစၥည္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ။ တစ္ခါမွ ရဲအတုိင္မခံရေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ကုိ လူေတြမသိတာ မဆန္းပါဘူးဟု ေတြးေတာရင္း ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါ ပစၥည္းခုိးခံရသည့္ သရဖီဆုိတဲ့ေကာင္မေလးလဲ ရဲတုိင္မွာ မဟုတ္ေလာက္။ ဘာမွ တန္ဖုိးရွိတဲ့ပစၥည္းမွ မဟုတ္တာေလ။ သူမတုိ႔အတြက္ တန္ဖုိးမရွိေပမဲ့ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္တန္ဖုိးရွိသည္။
"ေဒါက္ ေဒါက္" အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားရသျဖင့္။
"ဘယ္သူလဲ----"
"ဆရာသီဟ ကၽြန္ေနာ္ပါ ဖုိးတုတ္ပါ ျပႆနာျဖစ္ေနျပီဗ်။ ဟုိတယ္မွာ ရဲေတြေရာက္ေနတယ္ ခဏဆင္းခဲ့ပါအုံး။" ဆုိေသာ ဟုိတယ္ဝန္ထမ္း ေကာင္ေလးရဲ႕ အသံကုိ သူၾကားလုိက္ရေလသည္။
ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းကုိ သီဟေရာက္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္စုံေနျပီ။ တည္းခုိခန္းက ရွိသမွ်လူအားလုံးနဲ႔ ဧည့္သည္အားလုံးပင္။
"ဗုိလ္ႀကီးတုိ႔ ဘာကိစၥမ်ားရွိလုိ႔လဲ ခင္ဗ်။"
"ဒီလုိဗ် ဂ်ာႀကီးတုိ႔တည္းခုိခန္းမွာ လာတည္းေနတဲ့ ဒီက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ျပီး တုိင္ထားလုိ႔ဗ်။ ဒီေန႔ျမိဳ႕ထဲသြားျပီး ျပန္လာေတာ့ မသရဖီတုိ႔ရဲ႕ပစၥည္းတစ္ခု ေပ်ာက္ေနလုိ႔တဲ့ဗ်။"
ရင္ထဲဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထိန္းလုိက္ျပီး..
"ဟာဗ်ာ မျဖစ္ႏုိင္တာ။ ဒီမွာ ဒါမ်ဳိးတစ္ခါမွ မရွိဖူးပါဘူး။"
"ဒါေပမဲ့ တုိင္တဲ့သူရွိေတာ့ စစ္ေဆးေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တာဝန္မုိ႔ နားလည္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္ စစ္ေဆးပါမယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ လဲေခၚလာခဲ့ ပါတယ္။"
"ေနပါအုံး မသရဖီတုိ႔က ဘာပစၥည္း ေပ်ာက္ေနတာလဲ။"
"ဒီလုိပါ ကုိသီဟ သရဖီရဲ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပတၱျမား ၃ လုံးေပ်ာက္ေနတာပါ။"
"ဟင္" သူတုိးတုိးေလးေ႐ရြက္လုိက္သည္။ သူ သရဖီခရီးေတာင္အိတ္ထဲမွာ ဘာပတၱျမားမွ မေတြ႔ခဲ့တာအမွန္။ ဒါဆုိ သူ႔ထက္အရင္ဦးေသာ သူခုိးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္သူခုိးလဲ မသိ။ ဒီတည္းခုိခန္းထဲကဘဲ ျဖစ္ရမည္လုိ႔ ေတြးမိသည္။ သူယူလာေသာပစၥည္းမဟုတ္သျဖင့္ သူအနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားသည္။
"ဒါဆုိရင္လဲရွာပါဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္တည္းခုိခန္းမွာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္ ဆုိေတာ့။"
"ညီမလဲေတာ္ရုံပစၥည္းဆုိ ရဲမတုိင္ပါဘူးအကုိ။ အခုက ညီမအမဆီကေန ဒီမွာေရာင္းဖုိ႔ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြမုိ႔ပါ။ တစ္လုံးကုိ သိန္းတစ္ေထာင္ ေလာက္ တန္ေနတာဆုိေတာ့ မတုိင္လုိ႔မျဖစ္လုိ႔ပါ။"
သရဖီက သူ႔ကုိအားနာစြာ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူမမ်က္ႏွာမွာလဲ စုိးရိမ္မႈေလးေတြနဲ႔ ငုိမဲ့မဲ့ေလးျဖစ္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။
"ဟူး"
ရဲေတြေရာ သရဖီတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပါ ေခၽြးျပန္ေနျပီ။ ဟုိတယ္က အခန္းအားလုံး ကုန္ေနျပီ။
"ကုိသီဟ တစ္မ်ဳိးေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ကိုသီဟအခန္း ကုိရွာပါရေစ။"
သီဟ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထိန္းလုိက္တာကုိ စခန္းမွဴး သတိထားမိသည္။
"ရွာမယ္ဆုိရင္လဲ ရွာပါဗ်ာ။"
သရဖီ ရဲေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ အခန္းထဲလွန္ေလွာရွာေဖြေပမယ့္ ဘာမွမေတြ႔ပါ။ သီဟ စုိ႔လာေသာေခၽြးမ်ားကုိ လက္ျဖင့္သုတ္လုိက္သည္။ အေပၚက လည္သာ အက်ီအတြင္း ထည့္ထားေသာ သူခုိးထားသည့္ပစၥည္းကုိ ေတြ႔သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေနသည္။
"ကုိသီဟ ခင္ဗ်ား အက်ီအိတ္ေထာင္ထဲက ဘာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပဦး။"
အစကတည္းက မသကၤာျဖစ္ေနေသာရဲအုပ္က သူ႔ဆီေလ်ာက္လာသည္။ သီဟ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ထြက္ေျပးသည္။
"ဟာ ေျပးျပီ လုိက္လုိက္" အေနာက္မွ ရဲမ်ားနဲ႔ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားက သူ႔ကုိဝုိင္းဝန္းျပီး အတင္းဆြဲခ်ဳပ္ထားသည္။ စခန္းမွဴးက သီဟ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ထည့္ထားေသာအရာကုိ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။
"ဟာ ..."
သူတုိ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံထြက္သြားသည္။ သူတုိ႔ထင္သလုိ ပတၱျမားအိတ္မဟုတ္။ အျဖဴေရာင္ အမ်ဳိးသမီးဝတ္ပင္တီတစ္ထည္။ သီဟ မ်က္ႏွာ ရဲတြတ္ သြားသည္။ မ်က္ရည္ေတြပင္ က်လာသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ထုိပင္တီက သရဖီ့ပင္တီျဖစ္ေနလုိ႔ပင္။
"ေတြ႔ျပီ ေတြ႔ျပီ ကၽြန္မပစၥည္း" သရဖီက ဝမ္းသာစြာေျပာရင္း ပင္တီကုိယူလုိက္သည္။
"ဟင္ ညီမေျပာေတာ့ ပတၱျမားဆုိ"
"ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္"
သရဖီကေျပာျပီး ပင္တီအတြင္းမွာ လ်ွဳိ့ဝွက္ခ်ဳပ္ထားသည့္ အိတ္ေလးကုိ အသာဟလုိက္ေတာ့ အရည္အေသြးေကာင္း ပတၱျမားေလးသုံးလုံးက ထုိအိတ္အတြင္းမွ။
"ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြပါမွန္းမသိ မသိတာအမွန္ပါဗ်ာ။"
သီဟကမယုံႏုိင္စြာေျပာရင္း ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားသည္။
"ကဲ ကုိသီဟကုိ စခန္းေခၚသြားလုိက္ပါ။ မသရဖီတုိ႔ေရာလုိက္ခဲ့လုိက္ပါ။ စခန္းေရာက္မွလုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့။"
စခန္းမွဴးကေျပာလုိက္ျပီး အျပင္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ယင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္ျပီး ႏွစ္လခန္႔အၾကာတြင္...
ျခံဝမွ ဘဲလ္တီးသံေၾကာင့္ အျငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာမႀကီး ေဒၚသီတာအိမ္တံခါးကုိဖြင့္ျပီး လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျခံဝမွာ အိမ္စီးကားတစ္စီး ရပ္ထားတာကုိ ေတြ႔ရသည္။ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ သူမတပည့္ေဟာင္းေတြထဲက မဟုတ္မွန္း သူမမ်က္လုံးက တန္းသိသည္။ သူမစာသင္ခဲ့ေသာ တပည့္ေတြအားလုံးကုိ နာမည္ေတြသာ မမွတ္မိလ်င္ေနမည္ လူေတြကုိေတြ႔တာနဲ႔ အာရုံကသိသည္။ ျခံတံခါးကုိ သူမ သြားဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ အိမ္မွာက သူမတစ္ေယာက္တည္း။ သားႏွင့္သမီးကလဲ ဝန္ထမ္းေတြမုိ႔ ရုံးသြားၾကသည္။ ေယာက်ၤားကလဲ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္က ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။
"ဒီအိမ္က ဆရာမႀကီး သီတာတုိ႔အိမ္ပါလားရွင့္။" ထုိမိန္းကေလးကသူမကုိျပဳံးျပျပီးႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
"ဟုတ္တယ္သမီးရဲ႕ ဆရာမႀကီးသီတာဆုိတာ အေဒၚပါဘဲ။ ဘာကိစၥမ်ား ရွိလုိ႔လဲကြဲ႕။"
"ဟုတ္ သမီးနာမည္ သရဖီပါရွင့္ မႏၱေလးကလာခဲ့တာပါ။"
"ေၾသာ္ အေဝးႀကီးကလာခဲ့တာပဲ သမီးက။"
"ဟုတ္ ဆရာမႀကီး သမီးသိခ်င္တာေလးရွိလုိ႔ပါ ရွင့္။ ဝင္ခြင့္ျပဳလုိ႔ရမလားရွင့္။"
"ရပါတယ္ သမီးရဲ႕ လာလာ အိမ္ထဲကုိ။"
အိမ္ကဧည့္ခန္းထဲမွာ သရဖီဆုိေသာေကာင္မေလးကုိ ထုိင္ခုိင္းလုိက္ျပီး ေဒၚသီတာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ သြားေဖ်ာ္လုိက္သည္။
"သမီး ေကာ္ဖီေသာက္ပါအုံး။"
"အုိ အားနာစရာေတာ့ျဖစ္ကုန္ျပီ ဆရာမရယ္။"
"ေသာက္ပါသမီးရဲ႕ ေျပာပါအုန္းလာရင္းကိစၥက။"
သရဖီက ေကာ္ဖီကုိ တစ္ငုံေသာက္လုိက္ျပီး "ဒီလုိပါဆရာမ သမီးက ဆရာမရဲ႕ တပည့္ သီဟရဲ႕မိတ္ေဆြပါ။ သမီး ကုိသီဟရဲ႕အေၾကာင္းေလး သိခ်င္လုိ႔ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ သိခ်င္ပါတယ္။"
ေဒၚသီတာ တစ္ခ်က္ေငးသြားသည္။ သီဟ သီဟ လုိ႔တုိးတုိးေ႐ြက္လုိက္သည္။ ဒီနာမည္ကား သူမဘယ္ေတာ့မွမေမ့မည့္ နာမည္တစ္ခုပင္။
သီဟ ဘဝကားကံမေကာင္းဟုဆုိရမည္။ ငယ္ငယ္က သီဟကုိေမြးေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူကလဲ သူ႔ကုိ ျဂိဳလ္ေကာင္ေလး ဟု သတ္မွတ္ျပီး ဂရုမစုိက္ခဲ့ေပ။ သူ႔ကုိခ်စ္သူဆုိလုိ႔ အေဖဘက္က အဖြားတစ္ေယာက္သာရွိခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထုိအဖြားကလဲ တစ္ရက္သူေက်ာင္းကအျပန္လာႀကိဳရင္း သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကားတုိက္ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ဒီမွာတင္ သီဟအေဖကသူ႔ကုိ ျဂဳိလ္ေကာင္လုိ႔ လုံးလုံးသတ္မွတ္လုိက္ေတာ့သည္။ သီဟဘဝကား စိတ္အားငယ္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ တစ္ေန႔ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႔ရဲ႕ ေနာက္မိန္းမကုိ အိမ္ေပၚေခၚတင္လာသည္။ ေဒၚထားထားတဲ့။ အသက္က(၃၄) ႏွစ္ခန္႔သာရွိအုံးမယ္။ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ေတာင့္ေတာင့္။ ရုပ္ကလဲ ေခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ ေသာက္က်င့္ယုတ္သည္။ သီဟ ဖခင္ကုိယ္တုိင္က သီဟကုိ မခ်စ္ေတာ့ ေဒၚထားထား အဖုိ႔ကလဲ သီဟကုိ ဖုတ္ေလသည့္ငပိရွိသည္ဟုပင္မထင္။ လူျမင္ေကာင္းေအာင္သာ ေက်ာင္းထားေပးသည္။ အိမ္မွာဆုိလ်ွင္ ကြ်န္သဖြယ္ ဆက္ဆံသည္။ အိမ္အလုပ္ေတြခုိင္းသည္။ အဝတ္ေတြကအစသီဟေလ်ွာ္ရသည္။ မထင္လ်င္မထင္သလုိ သီဟကုိႀကိမ္လုံးစာေက်ြးသည္။
ဒီေတာ့ သီဟ တစ္ေယာက္ေက်ာင္းမွာမေပ်ာ္ျဖစ္လာသည္။ အိမ္မွာလဲမေပ်ာ္ဘူးေလ။
အိမ္ျပန္ရမွာကုိသီဟတစ္ေယာက္ေၾကာက္တတ္လာသည္။ မိေထြးျဖစ္သူ ေဒၚထားထားကလဲ သီဟကုိ ေန႔တုိင္းရုိက္ရမွေက်နပ္သူ။ သီဟအေဖကလဲ ကုမၸဏီအလုပ္ေတြမ်ားလုိ႔ အိမ္မွာရွိတာနည္းနည္း။ သီဟကုိ နဂုိကတည္းက ေသာက္ျမင္ကတ္ေနသည့္အေလ်ာက္ ေဒၚထားထားေျပာသမွ် အမွန္ခ်ည္းပင္။ ဒီေတာ့သီဟ တစ္ေယာက္ ေဒၚထားထား အသံ ၾကားတာနဲ႔တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္သည္။ သူအမွားနည္းနည္း လုပ္တာနဲ႔ေဒၚထားထားက မညွာမတာ ဆုံးမသည္။ ဆုံးမတယ္ ဆုိတာထက္ ႏွိပ္စက္သည္ ဆုိလ်င္မွန္မည္။ ေဒၚထားထားကလဲ ငယ္စဥ္ကဆင္းရဲခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားအႏွိမ္ခံဘဝနဲ ႔ေနခဲ့ရတာ ဆုိေတာ့ သူမ ခ်မ္းသာလာခ်ိန္မွာ လူတုိင္းကုိ မထင္သလုိ ဆက္ဆံတတ္သည္။ သူမထက္ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးကေတာ္ေတြ အရာရွိ ကေတာ္ေတြနဲ ႔ေတြ႔လ်င္ေတာ့ အျပဳံးေပၚသကာဆင့္တတ္သူတစ္ေယာက္ပင္။
ေက်ာင္းမွျပန္လာေသာ သီဟ ရီပုိ႔တ္ကတ္ကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္ေလေနသည္။ အခန္းမွာလူ (၆၀)ရွိတာ အဆင့္ (၆၀) ေလ။ အုပ္ထိန္းသူေနရာမွာ လက္မွတ္မထုိးခုိင္းလုိ႔ကလဲ မျဖစ္။ အိမ္မွာက အေဖကကပ္သည္မရွိ မိေထြးျဖစ္သူေဒၚထားထားသာ ရွိသည္။ ပုိဆုိးတာက ေဒၚထားထားရဲ႕တူမ ယမင္းက သူနဲ႔တစ္ခန္းထဲျဖစ္ေနတာ ဆုိးသည္။ အခုေလာက္ဆုိ ေဒၚထားထားဆီသြားျပီး ခၽြန္လုိ႔ ျပန္ေလာက္ျပီ။ အိမ္ေရွ႕ကုိ မေရာက္ခ်င္ေရာက္ခ်င္နဲ႔သူ ေရာက္ခဲ့သည္။
"ေဒၚေလးေရ ဒီမွာသီဟျပန္လာျပီ။"
တုိက္ထဲမွေျပးထြက္လာေသာ ယမင္းက အိမ္ထဲကုိ ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေျပာကာ သူ႔ကုိ ေလွာင္ၾကည့္ၾကည့္ျပီး
"သီဟေရ နင့္ကုိ အန္တီထားထားက တုတ္ေကာက္ခဲ့တဲ့ ခစ္ခစ္။"
ယမင္းက သူ႔ကုိေလွာင္ျပီး ျခံျပင္ေျပးထြက္သြားသည္။ ေစာက္က်င့္ယုတ္မ လုိ႔သူ႔စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲလုိက္သည္။ ယမင္းကေတာ့ခၽြန္ျပီး သူ႔အိမ္ျပန္ သြားျပီ။
"ဟုိေကာင္သီဟ ျခံဝမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ အိမ္ထဲျမန္ျမန္ဝင္ခဲ့စမ္း။"
ေဒၚထားထားက တုိက္ဝမွာ ႀကိမ္လုံးတစ္ေခ်ာင္း လက္ထဲမွာ ကုိင္ျပီးေစာင့္ေနသည္။ သူ႔နားရြက္ကုိ ဆြဲလိမ္ျပီး။
"ေတာ္ေတာ္ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္။ နင့္အျပစ္နင္ သိတယ္မဟုတ္လား။"
သီဟ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ပါသြားသည္။
"မလုပ္ပါနဲ႔ အန္တီထား သားေနာက္ဒီလုိ မျဖစ္ေစရပါဘူး။"
ေအာ္ဟစ္ငုိယုိေနေသာ သီဟကုိ ေဒၚထားထားက တရြက္တုိက္ ဆြဲေခၚသြားသည္။
"မင္းေတာင္းပန္ေနလုိ႕အပုိဘဲ သီဟ။"
ေဒၚထားထားက အိမ္တံခါးမ်ား ပိတ္လုိက္သည္။ ထုိင္ခုံမွာ ထုိင္ျပီး။
"လက္ပုိက္ထားစမ္း သီဟ။ နင့္မွာ အျပစ္ရွိသလား မရွိဘူးလားေျပာစမ္း။ အဆင့္ ဘိတ္ရတယ္တုိေတာ့ ငါတုိ႔အရွက္ကုိခြဲတာေပါ့။"
"ဟုိ ဟုိ" သီဟကား လက္ပုိက္ေနသည္။
"နင့္ကုိယ္ေပၚက အဝတ္ေတြခၽြတ္စမ္း။"
သီဟကားသူ႔ကုိ အဝတ္ခၽြတ္ျပီး ေဒၚထားထား ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ေတာ့မွာ သိေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သူခၽြတ္ရမွာ ရွက္ေနသည္။ လူပ်ဳိေဖာ္ဝင္ေနျပီကုိး။
"ခၽြတ္မွာ ျမန္ျမန္ ခၽြတ္စမ္း။ အခ်က္ ၆၀ ကေန ၁၂၀ ျဖစ္ခ်င္တာလား။"
ေဒၚထားထားက ခပ္မာမာေျပာလုိက္ေတာ့မဝံ့မရဲျဖင့္ အက်ီပုဆုိးကုိ ခၽြတ္ခ်လုိက္သည္။ ကြင္းလုံးပုံက်သြားေသာ အဝတ္မ်ားနဲ႔အတူ သီဟ သူ႔လီးကုိ လက္ျဖင့္ အုပ္ထားသည္။
"လက္ကအုပ္မထားနဲ႔ လက္ပုိက္ေန။"
ေဒၚထားထားက လင္ပါသားေလးသီဟရဲ႕ကုိယ္လုံးတီးခႏၶာကုိယ္ကုိ စူးစုးစုိက္စုိက္ၾကည့္ျပီး တံေတြးမ်ားကုိ မသိမသာ ျမိဳခ်လုိက္သည္။
ေဒၚထားထားက လက္ထဲမွ ႀကိမ္လုံးကုိ ဆလုိက္သည္။ လြဲယမ္းလုိက္ေသာသူမလက္မွာ အားပါမပါကေတာ့ သူမရဲ႕ဖင္အုိးႀကီးမ်ား ယမ္းခါသြားတာကုိက သိသာေနသည္။
"ေျဖာင္း" "အအ" လင္ပါသားေလး သီဟ ကေတာ့ ေကာ့သြားသည္။ တင္ပါးမွာ ေသြးစုိ႔သြားေသာ အနီစင္းကုိ လက္ျဖင့္ ပြတ္ေနသည္။ "အိအိ" မ်က္လုံးထဲမွမ်က္ရည္ ေတြ ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်ေနသည္။
ေဒၚထားထားက ႀကိမ္လုံးျဖင့္ သီဟ လက္ကုိ တုိ႔လုိက္ျပီး "ဟင္း ဟင္း နင့္လက္ကုိဖယ္ထားစမ္း။ လက္ပုိက္ထား နင္ဒီထက္ပုိနာခ်င္တာလား။"
ေကာင္ေလးက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ လက္ပုိက္ထားသည္။ ေဒၚထားထားကား သူမရုိက္လုိက္တုိင္း သီဟ တစ္ေယာက္ နာက်င္တာေရာ ေၾကာက္စိတ္ေရာ ေပါင္းျပီး ေတာင္ထလာသည့္လီးကုိ ၾကည့္ျပီး အဖုတ္မွ အရည္တစ္စုိစုိ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေကာင္ေလး ဒီႏွစ္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ထြားလာသည္။ ရုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေခ်ာျပီးထြားလာသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးမေလးေတြက သီဟကုိ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကတာကုိက သီဟအေပၚ သူမအလုိလုိေနရင္း မ်က္မုန္းက်ဳိးေစသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚထားထားကား လင္ပါသားအေပၚ မရုိးသားပါ။
"ရြမ္း ရြမ္း အ အ" ေလးငါးခ်က္ေလာက္ကုိ အားပါပါႏွင့္ ရုိက္လုိက္ေတာ့ သီဟ ငုိေခ်ျပီ။ ရုိက္မည့္ႀကိမ္လုံးကုိ ဖမ္းျပီး။ "မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ အန္တီထား။ သား ကုိမရုိက္ပါနဲ႔ေတာ့ ။ ဟီး ဟီး။"
ေဒၚထားထားက သီဟ ဆံပင္မ်ားကုိ ဆြဲဆုပ္လုိက္ျပီး "နင္က ငါ့ကုိဖီဆန္တယ္ေပါ့။"
"မဟုတ္ပါဘူး အန္တီထား။" သီဟကား လက္ေလးတကာကာျဖင့္ ေတာင္းပန္သည္။
"ေနဦး နင္က ငါ့ကုိကလန္ကဆန္လုပ္တယ္။ မွတ္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ေပးရမယ္။" ေဒၚထားထားက သီဟဆံပင္မ်ားကုိ ဆြဲဆုပ္ကာ တရြက္တုိက္ဆြဲေခၚလာသည္။ အိမ္ေနာက္ခန္းကုိ ေရာက္ေတာ့ သူမက ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကုိယူျပီး ေတာင္းပန္ေနတဲ့ လင္ပါသားေလးရဲ႕လက္ကုိ ပူးခ်ည္လုိက္သည္။
"အန္တီထား သားကုိမလုပ္ပါနဲ႔။ ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူး။"
"မတ္တပ္ရပ္ မတ္တပ္ရပ္ ဒီထက္မနာခ်င္နဲ႔။" ေဒၚထားထားက ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကုိ ကုိင္ျပီး သီဟတင္ပါးကုိ တုိ႔လုိက္သည္။ "နင့္ကုိ ကယ္မဲ့သူမရွိဘူး သီဟ။"
ေဒၚထားထားကား ကူကယ္ရာမဲ့ေနေသာ လင္ပါသားေလးကုိ တုပ္ထားသည့္ ႀကိဳးစကုိ ထုတ္တန္းေပၚပစ္တင္ျပီး တန္းလန္း ဆြဲလုိက္ေတာ့သည္။ ကုိယ္လုံးတီးသီဟကုိ သူမ အခုမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကည့္လုိက္ရေတာ့သည္။ သူမ ထမိန္ေအာက္ကုိ လက္ႏႈိက္လုိက္ျပီး ပင္တီကုိ ဆြဲခြ်တ္လုိက္သည္။ အရည္ေတြ တစုိစုိျဖစ္ေနေသာ သူမရဲ႕ခ်ည္သားပင္တီအျဖဴေရာင္ေလး ေျခသလုံးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက ကၽြတ္ထြက္လာတာကုိ သီဟေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ေဒၚထားထားက ေၾကာင္ေငးေနတဲ့ သီဟရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကုိ သူမပင္တီျဖင့္ ထုိးထည့္ကာ မေအာ္ႏုိင္ေအာင္ ဆုိ႔ထည့္လုိက္သည္။
ေဒၚထားထားကား ဆီပုလင္းကုိ ယူ၍ သီဟ တစ္ကုိယ္လုံးကုိ သုတ္လိမ္းလုိက္သည္။ သီဟမ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္။ ပြတ္သပ္ေနေသာ ေဒၚထားထားရဲ႕ အျပဳအမူေၾကာင့္ သီဟလီးက ပုိေတာင္လာသည္။ ေဒၚထားထားက သီဟလီးေခ်ာင္းကုိပါ လက္ျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။ ဒီလင္ပါသားေလးကုိ သူမက ေမြးျပီး စားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ပင္။ သီဟကား လူပ်ဳိေပါက္ေလးမုိ႔ သူမ ဆြတာမခံႏုိင္။ လီးက ေပါက္ကြဲမတတ္ ေထာင္ေနသည္။ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ျဖင့္ပင္ မလုိက္။ လီးက ေျခာက္လက္မေက်ာ္ေနျပီ။ ဒစ္မျပဳတ္ေသးတာပဲ ရွိသည္။ တုတ္ကလည္း တုတ္သည္။ ဓါတ္ခဲလုံးေလာက္ပင္ ရွိမည္။ ဟင္း ဟင္း သီဟ ေရ နင့္လီးက ငါ့အဖုတ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ဒစ္ျပဳတ္သြားမွာပါလုိ႔ သူမစိတ္ထဲမွ ႀကဳံးဝါးလုိက္သည္။ လူပ်ဳိႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကုိ လူပ်ဳိရည္ဖ်က္ခြင့္ ရေပေတာ့မည္။
"နင့္ကုိ ငါဆုံးမရတာ အုိက္သြားျပီ။ အဝတ္ေတြခြ်တ္ျပီး ရုိက္ရမယ္။"
ေဒၚထားထားက သူမ အက်ီေတြ ထမိန္ေတြကုိ ခြ်တ္ခ်လုိက္သည္။ ကြင္းလုံးပုံက်သြားေသာ ေဒၚထားထားရဲ႕ အဝတ္အစားမ်ားနဲ႔အတူ ေဒၚထားထားရဲ႕ ကုိယ္လုံးတီးကုိယ္ကုိ ျမင္လုိက္ရေသာ သီဟ ေဒၚထားထားအရုိက္ခံရတာကုိပင္ ေမ့သြားသည္။ ျဖဴေဖြးလွေသာ ေဒၚထားထားရဲ႕ လည္တုိင္ေအာက္မွာ ေပါက္စီအရြယ္ထက္ႀကီးေသာ ႏုိ႔ႏွစ္လုံး။ အလယ္မွာ ႏုိ႔သီးေလးေတြကမာျပီး ေထာင္ထေနသည္။ ဗုိက္သားဝင္းဝင္းေလးေအာက္မွာ ဆီးခုံစပ္မွာ ေရႊေရာင္အေမြးႏုႏုေလးေတြကုိ ျမင္ရသည္။ ေအာက္ဖက္မွာေတာ့ ေပါင္ခြဆုံမွာ အေျမာင္းလုိက္ စူထေနသည့္ အရည္ေတြတစုိစုိျဖင့္ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားညဳိတုိတုိေလးေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ေပါင္တံေတြက ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္နဲ႔ ေျခသလုံးျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေတြကုိ ျမင္ရပါတယ္။ ခါးသိမ္သိမ္တင္ကားကားနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္လုံးတီး ခႏၶာကုိယ္ကုိျမင္လုိင္ရတဲ့ သီဟလုိလူပ်ဳိရုိင္းေလးအဖုိ႔ ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ျဖစ္သြားမယ္ဆုိတာ ေဒၚထားထားက သိျပီးသားေလ။ သူမက ၾကိမ္လုံးကုိ ကုိင္ျပီး သီဟေနာက္ဖက္ သြားလုိက္ပါတယ္။
"သီဟ ခုနက ငါရုိက္ထားတာ အခ်က္ ၂၀ ရွိျပီ။ အခ်က္ ၄၀ လုိေသးတယ္။"
သီဟတစ္ေယာက္အရုိက္ခံရလုိ႔ နာမွာထက္ ခုနက ေဒၚထားထားကုိယ္လုံးတီးႀကီးကုိ ျမင္ထားတာက ပုိရင္တုန္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ခရီးသည္မ်ား ထမင္းစား ကားစပယ္ယာေလးရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ သီဟတစ္ေယာက္ အေတြးစမ်ားထဲနစ္ေနရာမွသတိျပန္ဝင္လာသည္။ ဘယ္ဆီကုိ သြားရမည္မွန္း သူမသိ။ မေန႔ကမွ သူေထာင္က လြတ္လာသည္။ ခုိးမႈျဖင့္ သူေထာင္ေျခာက္လ က်ခဲ့သည္။ ေထာင္ထဲမွာ ခင္လာေသာ ဦးျမတ္ေမာင္ဆုိေသာ မူးယစ္ရာဇာတစ္ဦး ကူညီမႈျဖင့္ သူလမ္းစရိတ္ေတြ ရလာခဲ့သည္။ အတိတ္ဘဝကုိ သူမစဥ္းစားခ်င္။ တစ္ေနရာရာသြားျပီး ဇာတ္ျမဳပ္ေနခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဇာတိျမဳိ႕ေလးကုိေတာ့ သတိရေသးသည္။ ဦးျမင့္ေမာင္ ေပးလိုက္ေသာ ေငြျဖင့္ သူနယ္စပ္သြားမလုိ႔ စဥ္းစားထားသည္။ ထုိမွာေတာ့ ဦးျမင့္ေမာင္မိတ္ေဆြေတြ ရွိသည္။ သူသာ အလုပ္လုပ္ခ်င္သည္ဆုိလ်င္ ဦးျမင့္ေမာင္ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္ရုံပင္။ ဆုိင္ထဲမွာထုိင္ျပီး မွာထားေသာ ထမင္းမ်ားမေရာက္ေသးခင္ သူဖုန္းကုိထုတ္ျပီး တစ္ေနရာကုိ ေခၚလုိက္သည္။
"ဟဲလုိ ဘယ္သူပါလဲ။" တစ္ဖက္မွေျဖၾကားသံကုိ ၾကားရသည္။ သူအျမဲမွတ္မိေနတတ္ေသာ အသံ။
"ဟဲလုိ ဆရာမ သားပါ သီဟ။"
"ဟင္ တကယ္ သီဟလား။ သားဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ျမိဳ႕ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား။"
"ဟုတ္ ဆရာမ သားနယ္စပ္ခဏ သြားမလုိ႔။"
"ေအးပါ သားရယ္ ျမိဳ႕ျပန္လာမလားလုိ႔။ သားမရွိတုန္းက ဆရာမအိမ္ကုိ ဧည့္သည္လာေသးတယ္။ သားမိတ္ေဆြလုိ႔ေတာ့ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးက ေခ်ာေခ်ာေလးပါ။ သားအေၾကာင္းေတြသိခ်င္လုိ႔တဲ့။"
"ဘယ္သူပါလိမ့္ ဆရာမ။"
"ေနပါအုံးသားရဲ႕ သူ႔နာမည္က ထူးထူးဆန္းဆန္းေလးပါ ေနအုံး ဘာတဲ့။ သရဖီ တဲ့ သားေရ သရဖီတဲ့။"
"ဟင္" သီဟႏႈတ္မွ တုိးတုိးေလး ေ႐ရြက္လုိက္သည္။ ရင္ေတြလဲ ခုန္လာသည္။ သရဖီ သရဖီ သူေနခဲ့ရာျမိဳႈကုိ ဘာလာလုပ္တာလဲလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ သရဖီေၾကာင့္ သူေထာင္က်ခဲ့တာအမွန္။ တကယ္ေတာ့ သူပတၲျမားခုိးခဲ့တာမဟုတ္။ သရဖီရဲ႕ပင္တီကုိသာ ခုိးခဲ့ျခင္း။ ဒါေပမဲ့ သူတရားရုံးမွာ ပတၱျမားခုိးခဲ့သည္ဟုသာ ထြက္ဆုိခဲ့သည္။
"သားေရာင္းသြားတဲ့အိမ္ကုိေတာင္ လုိက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆုိလုိ႔ ဆရာမ လုိက္ျပခဲ့ေသးတယ္။"
"ဗ်ာ" သူ႔လက္ထဲမွဖုန္း လြတ္က်သြားေလေတာ့သည္။
Comments
Post a Comment